آهنگ سلامیر و ماهان پیاده

متن ترانه سلامیر و ماهان به نام پیاده

یه پیادم من توی شهرم غریبه
حسی نیس تو قلبم پریده
زمین سیاه ، سفید تنها
یه مهره سوخته کسی هیچ وقت ندیدش

زمین خوردیم تو بازیه بقیه
چشم به در رفت که ناجیه بعدیه
جنگیدم تو شطرنج که تش او
نور جلوم غرق و تاریکی بلعیدش

دیدم دنیام واقعی تر
رو رویام اومد یه هاله و تلخ
میشه تهش ، اگه حال بدی بده
به هر کی هر جایی که بال دادی رفت

نه
شاید انگاری خواب
جلو چشمم هر چی | بزاری تار
سنگین کامه بار روی دوشت
یه چرخه بد حال ، یه دایره که پوچه


فرقی نداره کبیره یا کبیثس
چند سالی میشه این تقویمرو ندیدم
روز و ماه ،که حتی برام غریبن
ذوق کور شده که رنگا رو من ندیدم

دل تنگ میشه واسه خود قبلیم
وقتی پر تردید : شدم دیگه از بیخ
میچرخید - دور سر و من گییج
یه آدم سطحی از همه چی رد می

شم و شمع و تو دلم فقط میسوخت
نه پروانه نه عشقی منم بی روح
دوختم چشمارو به رقص دود و
من هر چی نفس بود و دادم بیرون

زدم بیرون از خونه زندان
یه تصمیم نیست ، فقط یه اجبار
خیابونام ، قدم و میشماره
از من شبگرد خسته بیزاره


باا رون میزنه پشت پلکام
این لبخنده تو منو کشته انگار
ثانیه ها شده قفل رو تکرار
به اجبار ، هر چی که هست و بسپار

به باد سرد
رو آب و برف
یه فاصلس
بین من و دورم
چند سال دیگه از خودم زده شدم



عصر که صبح و صبحا شب من
به این روزمرگی معتادم
هر روز میگم بهتر میشه
ولی مث طعمه ی سر قلابس

به خودم قول دادم صد بار و بد شکستم
وجدان طلبکار و من بگم چشم
الکی تش و همشم کشک مست
تو آینه چشم خون و فقطم اشک

عرق و شل و خیره به سقف بعد هی
باج گرفت عقربه تلکه کرد منو
مچاله هر چی ورق و تلخ هست
یه لرزه تو حرفمو تموم دستمو

میگم بحثی و دوباره کش نده
پلک رو هم نمیره خمار چشمک
خودمو نمیخوام دنبال عشقمه
من غربت دلمو این تنمم کشورش

همون آدمک کاملا چوبی
که تنها وایساده تا کوک بشه منم
دیگه خاطره ها قالبا تو دید نی
محو فردام ، که روز بشه شبم

فرقی نداره حسا واسم
برقی نداره حتی اسکناسم
معنی نداره انعکاسم
تاره و تصویرا محو بازم


باا رون میزنه پشت پلکام
این لبخنده تو منو کشته انگار
ثانیه ها شده قفل رو تکرار
به اجبار ، هر چی که هست و بسپار

به باد سرد
رو آب و برف
یه فاصلس
بین من و دورم
چند سال دیگه از خودم زده شدم


من روحمو گم کردم
دورم از هر چی
با سیگارا دود میشم و
میدونم از ریشه
خشکیده درخت من
یه خورشیدم تو مشت ابر

شدم بیخیال پرواز و بالمو بستم
تو قفس این خونه دیگه نفسا حبسن
شکستم صد بارو با تن خستم
این قلبم پر شده دوباره از غم