آهنگ عرفانات و صادقم و فرشید اقیانوس

متن ترانه عرفانات، صادقم و فرشید به نام اقیانوس

فرشید:
خیلی پر شده کینه و شک
جنگ بین خیرِ و شر
خیلی سخت شده دیدِ تو شب
اون لالوها گم شده شیرِ تو شهر
حسرت دیدن و دیدار
شب به شب بیدار بیدار
روبروی راه آدم
قد کشیده تیغ و دیوان
آزادیِ آب رودخونه‌ها
پرِصخره باشه
می‌شه روش خونه ساخت
تن تشنه و بی جونِ خاک
می‌گی باز می‌شه توش خونه ساخت
مگه دست من بود
که رد دادم زود
وقتی له می‌شی
همه از روت
رد می‌شن زود
قلب من کو
که غرق غم بود
نگو پرواز سهم من بود
این حق من بود
چه عمر گذشت زودو
برنگشت سود
یه لحظه کم بود
این جنگ من بود
عرفانات:
سلام
پنجره های رو به تو
دغدغه های روبرو
مساله های موبه مو یا
فلسفه های موی بور
گنج بالای کوه طور
سنگ باحال توی رود
منظره های خوب دور قاب
پنجره های کوچه بود حیف
وسوسه های غول کور
جنگ بین شوم و نور
اربده های پول زور پس
حس گرم خونه کو ها؟!
همه جا پره قدر قدرت
همه پس دادن هدر فرصت
حتمن باید تشکر کرد
از انسان ۲پا و کمر پر درد
یه اقیانوس توو سطل آب
غواصی توو سطح خواب نه
عمق حرف متن خام
یه نقطه فرق تا فتح جام
خاک پاک زیر ریشه ها
راه باز شیر بیشه هاست
تازه کاره بیخ ریش ما
ساز و کارِ راز نیش مار
می‌رسه یه ارث پاک
پیر شدی با حرص خاک
مردن واسه قصه‌هاس
جاودانه عشق ماست
ولی
رئیس، امیر، وزیر
کبیر، صغیر
بگو کدوم از اینان:
قوی، ضعیف
عجیب ترین شبیه اینه
همه می‌میریم
یه روز، یه شب
زیرِ خاک
صادقم:
آب و رود و صخره‌هاش
آبروی بنده‌هاش
تار و پود لحظه‌هاش
آرزوی خنده داشت
یارو جون می‌کنه واسه زندگیش
زنده‌اس با نون بردگیش
پول مول لای پرونده نیست
و این میشه باعث شرمندگیش
ببین
شرق و غرب و شمال و جنوب
غرق جهل و خرافه شده
هم و غمِ تمام خودت
حقه‌های دوباره شده
یارو گذاشته یه دس‌خط براش
نشونه‌هاشم که سرخط نداش
زندگی یه ارزن فضاس
بهشت خودتی برزخ نباش
عشق روی روح خوبان
خورده زمین چوب چوپان
آرامش قبل طوفان
تاریکی شهر کوران
کوزه‌گر با تجسماتش
غوطه‌ور تو توهماتش
خالی بسته چون عقده‌اش پر بوده
عقب نمونده با توقعاتش
لمس قلب دستمون
روزگار وصلمون
چیزی نمونده تا آخر این
پله‌های نردبون
پس راهتو انتخاب کن بگم
فکر تو اشتباه بود بفهم
اسم و اعتبار یود به من
عشق تو عین ماه بود بجنگ
حسرت دیدن و دیدار
شب به شب بیدار بیدار
روبروی راه آدم
قد کشیده تیغ و دیوان
آزادیِ آب رودخونه‌ها
پرِصخره باشه
می‌شه روش خونه ساخت
تن تشنه و بی جونِ خاک
می‌گی باز می‌شه توش خونه ساخت